Ilang Oras?

 ILANG ORAS?

Alessi Azores

 Nakutuban na ni Riza na may mangyayaring masama nung umaga pa lamang. Malakas ang ihip ng hangin habang naglalakad sila pauwi ng kanyang ina. Kakabalik lamang nila noon sa probinsya, kinailangan kasi nilang lumuwas ng Maynila upang bisitahin ang kapatid na kakapanganak lamang. Ilang oras pagtapos nilang umalis sa istasyon ng bus ay nagsimula ng pumatak ang ulan. “Hala, kailangan na pala natin magmadali, wala tayong dalang payong,” tahimik na sinabi ni Maricel sa anak niyang si Riza. Nagmadali ang mag-ina at bago pa man sumapit ang madaling araw ay nakauwi na sila ng bahay. Sa loob ay naghihintay ang kaniyang ama na si Juan, kalong-kalong ang maliit na batang maiging nililinis ang kanyang mga laruan. “Ay, buti naman nakauwi na kayo,” sabi ni Juan. Nagpatuloy ang pamilya sa kanilang pangkaraniwang gawain, walang kamalay-malay sa mga pangyayaring magaganap sa iilang oras na lang. Malapit ng magmadaling araw at sila’y nagpasya ng magpahinga. Natulog magkatabi si Riza at ang batang kapatid na si Jose. Sinara na rin ni Maricel ang pinto ng bahay at saka nagtungo sa kwarto nila ng kanyang asawa. 

Apat na oras. 

Mahimbing ang tulog ng magkakapamilya habang patuloy ang pagbuhos ng malalaking patak ng ulan sa ibabaw ng kanilang tinutulugan.

Anim na oras. Anim na oras nang nakalipas ng sila’y lahat nahimbing.

Nagulantang si Maricel nang may marinig siyang malakas na kalampag, malapit ang tunog kung saan siyang naroroon. Mabilis na lumabas ng bahay si Maricel para tignan kung saan nanggaling ang tunog na iyon. Sa harap ng bahay, wala. Sa gilid, wala. Narating niya ang likod ng kanilang bahay at nakitang nalaglag na ang kalahati ng kanilang bubong. Riza. Jose. Iyan ang unang pumasok sa isip niya. Sumisigaw siyang tumakbo pabalik sa loob, nilalabanan ang lamig na nararamdaman at panlalabo ng paningin dulot ng malakas at tila ba galit na ulan. “Juan! Gumising ka! Bumigay ang bubong natin sa likuran, puntahan mo ang mga bata!” Nakakunot ang noo ni Juan ng lumabas siya ng kwarto, pilit na binubuksan ang antok na antok pa niyang mga mata. Nagsimula nang pumasok ang tubig sa bahay nila at nagmadali si Maricel sa pag akyat ng kanilang mga gamit sa ibabaw ng mesa, ng upuan at kung saan-saan pa. Si Juan naman ay tumakbo sa kwarto ng mga bata at nakitang nadaganan ng kabinet si Riza, habang patuloy pa rin ang pagtulog ni Jose. “Anak, andito na si itay, wag ka nang umiyak, tahan na..,” sabi ni Juan kay Riza. Inangat ni Juan ang natumbang kabinet at saka binuhat si Riza palabas. Ginising na rin nila si Jose bago pa man siya mabasa ng tubig na patuloy ang pag-angat mula sa sahig. Lumabas na silang tatlo at nasaksihan nila si Maricel sa pagtatiyaga niyang paglagay ng mga gamit sa mga matataas na lugar. Tinulungan na agad ni Riza ang kanyang ina. Di nagtagal ay umabot na hanggang tuhod ang tubig sa loob ng kanilang bahay at nagpasya silang kunin na ang mga natitirang pagkain upang hindi ito mabasa at madumihan. Paglipas lamang ng ilang minuto ay tumaas na uli ang tubig, umabot na ito sa kanilang tiyan. Nagisip agad ng gagawin si Juan, at nagdesisyon siyang umakyat sa bubong at gumawa ng pansamantalang silong para sa kaniyang pamilya.